Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa atin. Sa kanyang piling, sa tahimik na batisan at mainam na pastulan, wala na tayong ibang hahangarin at hahanapin. Hindi tayo magdarahop, magkukulang, o matatakot.

Iginigiit din ng ating ikalawang pagbasa at ebanghelyo na hindi nakadepende sa atin ang kanyang pag-ibig. Kahit nang tayo’y mahina at makasalanan pa, namatay siya para sa atin. Sa kanyang pamamagitan, tayong mga dating kaaway ng Diyos ay naging mga kaibigan niya. Dahil sa ating halaga, sa dinami-dami ng kanyang tupa, mulat siya kung ang isa man sa atin ay nawawala. Siya ang nauuna at nagkukusang maghanap sa atin at handa niyang iwan ang siyamnapu’t siya para sa mas higit na nangangailangan. Iba ang matematika ng tunay na pagmamahal. Hindi nababawasan kundi mas umiigting ang pag-ibig niya sa atin sa mga pagkakataong tayo ay nawawala, nalalayo, nanghihina, at napipilayan. Kapag naman tayo’y natagpuan, siya’y nagdiriwang at inilalagay tayo sa kanyang balikat upang muling mahagkan at ilapit sa kanyang puso.

Kung ating susumahin, tinuturuan tayo ng kamahal-mahalang puso ni Hesus na ipakita ang ating pagmamahal sa kanya sa salita at sa gawa, kahit pa humantong ito sa mga krus at koronang tinik; na patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa ating mga puso upang magdala ng init at liwanag ng kanyang pag-ibig sa mundong madilim at salat sa pagmamahal. Hinahamon niya tayong isakatuparan ito kahit pa at lalo na sa mga taong mahirap subalit mas dapat mahalin.

Upang magawa natin ito, kailangan muna nating aminin na tayo ang nawawala, sugatan, o pagod na tupa, at maranasan ang kanyang personal at walang kundisyong paghahanap, pagkalinga, at pagmamahal sa atin. “At dahil ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santong ipinagkaloob sa atin”, maaari nating pagliyabin ang kaparehong pag-ibig para sa kasama natin sa paglalakbay. Sa ganang ito, ang karanasan ng kanyang pag-ibig ang pundasyon at sandigan ng ating pagtugon bilang simbahang sama-samang naglalakbay.

Mahal na Puso ni Hesus, kaawaan mo kami. (Photo from Sacred Heart of Jesus Parish – Mandaluyong Facebook Page)

Msgr. Gerardo Santos, our dear parish priest; Fr. Rolly Garcia our new chaplain; dear brother priests; dearly beloved in Christ,

How impressive the chapel of the Sacred Heart of Jesus is! But more impressive is the presence of each one of you present here in the Eucharistic celebration.

The chapel has grown by leaps and bounds! I am told that it started with masses celebrated in an alley beside a furniture store at the second floor of the mall, then a chapel was built that is good for a little over 150 people. The small chapel was blest by my predecessor, Cardinal Gaudencio Rosales.

And then Rockwell so it fit to build this chapel that highlights the Crucified Christ, which by the way is the best depiction of the Sacred Heart of Jesus with a passage from Scriptures — “AND THEY SHALL LOOK UPON HIM WHOM THEY HAVE PIERCED”. (John 19. 37)

The image of the Sacred Heart of Jesus on your left reminds us of the great apparition of Jesus to St. Margaret Mary Alacoque of Paray les Monial where he opened the secrets of His heart. The devotion to the Sacred Heart of Jesus has grown in the life of the Church, especially, the church in the Philippines with our first Friday devotion.

One can also pay attention to the image of the Virgen de la Rosa de Makati, the original image is in the Church of Sts. Peter and Paul here in Poblacion Makati, canonically crowned by Pope Francis in 2019.

The chapel is a genuine treasure! Thank you Rockwell Power Plant Mall. This chapel was blest by my immediate predecessor Cardinal Luis Antonio Tagle who is now the prefect of the Congregation of the Evangelization of Peoples.

In the spirit of the gospel, allow me to share a few thoughts.

As I have pointed at the beauty of the chapel, I call your attention to the essence of the chapel. It was built and decorated for one single purpose — to call people to pray and to assemble the people of God in worship of the Eucharist.

The chapel is a holy place where God meets his people. It is a place of encounter. So important is the word encounter in the vocabulary of Pope Francis. Encounter is the I – THOU  between God and every person. It is God who calls each one to prayer.

YES, prayer is a gift of God. For it is only by the Holy Spirit that we can pray.

Let us moreover go deeper into the significance of prayer. The parable of the Pharisee and the Publican describes two opposites – the sin of pride and the virtue of humility.

Pride is the deadliest of all sins. It was the cause of the downfall of our first parents ADAM and EVE. To think of oneself as the center of the universe is to marginalize God as the source and horizon of all.

The antidote is humility. It is to place oneself in a right relationship with God. St. Augustine said that the three most important virtues for a moral life are: Number 1 HUMILITY, Number 2 HUMILITY, Number 3 HUMILITY. He admitted he did not get very far understanding the BIBLE. Of his search for truth, he later wrote: “I sought with pride what only humility could make me find …. And I fell to the ground.”

Humility is the key to entering this Chapel of the Sacred Heart of Jesus. To genuflect and to kneel as you enter the chapel is a sign of humility to Jesus who is present in the tabernacle. And if you are unable to genuflect for one reason or other, it is recommended to bow before the tabernacle and the altar. For the altar is Christ!

Dear brothers and sisters in the Lord Jesus, I urge you to spend special time in silence before Jesus in the Blessed Sacrament in this chapel dedicated to his heart. And ask Jesus to keep you in a state of grace as you live this pilgrimage of life.

I have formally established the Chapel of the Sacred Heart of Jesus as a chaplaincy in the Archdiocese of Manila. I have appointed an able young priest in the person of Fr. Rolly Garcia as your chaplain. I thank Msgr. Gerry Santos for the years he has ministered to you and to the parish of Saints Peter and Paul. Msgr. Gerry is, after all, assigned in a “far away” parish (joke!).  No, only at Saint Andrew the Apostle in Bel – Air.

At the beginning of my tenure as Archbishop of Manila, the Holy Father, Pope Francis started a journey known as “SYNODALITY”. Synodality is journeying together – we walk together, we listen together, we discern the will of God together and we work together for God and country.

And as we walk together, I ask you in humility to pray for me. Yes, please pray for me. (Photo File by RCAM-AOC)

Sa ating kura paroko na si Fr. Rey Anthony Yatco; sa mga kapatid kong pari at diyakono, relihiyoso at relihiyosa; sa mga parish servants at civil leaders, mga parokyano at deboto ng Banal na Puso ni Hesus; mga minamahal kong kapatid kay Kristo: Happy Fiesta po sa ating lahat!

Ngayon ay ipinagdiriwang natin ang Dakilang Kapistahan ng Banal at Kamahal-mahalang Puso ni Hesus. Ang ating pagdiriwang ngayon, at ang ginagawa nating debosyon tuwing unang Biyernes ng buwan, ay nagdadala sa ating magpasalamat sa dakilang pag-ibig ni Hesus para sa atin at humihimok sa ating tularan ang kanyang mga gawi. Itinuturo o iniaabot niya ang kanyang puso, hindi lamang upang maging ating takbuhan at pahingahan, kundi upang maging ating modelong masusundan at matutularan. Ang buod na biyayang hiling natin sa kanya ay na ihulma niya ang ating puso sa wangis ng kanyang puso.

Sa udyok ng Santo Papa na bigyang tuon at isabuhay ang synodality sa simbahan, o  ang sama-samang paglalakbay ng bayan ng Diyos patungo sa kanyang kaharian, makakatulong na pagmunihan ang mga katangian at layon ng Banal na Puso ni Hesus. Ayon na rin sa tema ng ating fiesta: “Pag-ibig kay Kristo: Buhay at Lakas ng Sama-samang Paglalakbay”. Ano nga ba ang hulma ng Banal na Puso ni Hesus? Paano siya magmahal?

Mula sa mga imahen at larawan ng Sacred Heart, matatantong ang puso ni Hesus ay nakalantad, sugatan, at nagliliyab. Una, ang puso ni Hesus ay nakalantad sapagkat ang laman ng kanyang kalooban ay naihayag niya sa kanyang mga salita at naipakita niya sa kanyang mga gawa. Ang pag-ibig niya sa Diyos at kapwa ay kanyang isinabuhay sa kongkreto, anuman ang maging kapalit nito. Masasabing ito rin ay tanda ng kabukasan ng kanyang puso at katapatan ng kanyang pag-ibig, na walang kasinungalingan, itinatago, o itinatanggi.

Ikalawa, ang puso ni Hesus ay sugatan at duguan. Makikita ang tanda ng krus sa ibabaw nito at na ito’y napapaligirian ng koronang tinik. Sinisimbolo nito hindi lamang ang kanyang pagpapakasakit at kamatayan sa krus, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang tinamong pagtataboy, pagtatakwil, at pagtataksil, mula noon hanggang ngayon. Higit sa mga negatibong tugon na ito mula sa tao, sumisinag ang lalim at lawak ng kanyang pag-ibig, na handang magbata ng sugat at paghihirap, kahit pa hanggang sa kamatayan, alang-alang sa minamahal.

At ikatlo, ang puso ni Hesus ay nagliliyab dahil ito ay walang kapaguran, walang patid, at walang hanggan. Kung babalikan natin ang kanyang ministeryo, makikitang ginugol niya ang kanyang buong araw at lakas upang magturo, magpagaling, magpatawad, magpalayas ng demonyo, at maglingkod sa Diyos at kapwa. Maging ang kamatayan ay hindi naging hadlang sa muling pagningas ng kanyang pag-ibig sa kanyang Muling Pagkabuhay. Maliban dito, ang pag-ibig niya ay apoy na humahawa at kumakalat. Gaya ng makikita natin sa buhay ng kanyang mga alagad at disipulo, kung maranasan natin ito ay walang hanggan natin itong ipapahayag at ipaparamdam sa iba.

Mula naman sa ating mga pagbasa, tinutukoy ang layon at paghahangad ng Banal na Puso ni Hesus. Bilang Mabuting Pastol ng ating mga puso, ayon sa ating unang pagbasa at salmo, siya mismo ang magtitipon, mag-aalaga, magpapakain, po-protekta, at magbibigay pahinga sa at