Homily delivered by Most Rev. Broderick S. Pabillo, Apostolic Administrator of Manila during the online Sunday Mass on February 14, 2021, Valentine’s Day, at 10 am.

Happy Valentines day! Iyan po ang batian ng mga tao ngayong araw. Ito ay araw ng mga puso kasi ang Valentine’s day ay araw ng pag-ibig. Pero anong klaseng pag-ibig? Kapag pinag-uusapan ang pag-ibig sa Valentines’ day, agad na pumapasok sa isip ng mga tao ay ang romantic love. Pag-ibig ng magkasintahan, pag-ibig ng mag-asawa.
Oo, pag-ibig nga iyan. Pero hindi lang iyan ang pag-ibig. Ni hindi iyan ang pinakamataas na uri ng pag-ibig. Jesus said, “This is my commandment, love one another as I love you.” No one has greater love than this, to lay down one’s life for one’s friends.

Bilang mga Kristiyano, ang modelo ng pag-ibig natin ay ang pag-ibig ni Kristo. Kaya ngayon nasa Shrine tayo ng Sacred Heart at ang pinakamahalagang katuruan sa atin ng Sacred Heart is to see the love of Jesus and to follow the love of Jesus.

Kaya ang magmahal ay tulad ng pagmamahal ni Kristo para sa ating mga Kristiyano. At paano siya nagmahal? Sa pagbibigay niya sa atin ng Kanyang buhay, tayong mga kaibigan niya. This is the origin of Valentine’s day. It is the day of St. Valentine, an early Christian martyr. He gave his life for the faith. Kaya habang pinagdiriwang natin ngayon ang pag-ibig ng magsing irog, ng mag-asawa, tandaan natin na hindi lang ito ang concept ng pag-ibig. Kaya kahit na wala tayong ka-Valentine, may pagmamahal tayo na dapat nating idevelop at isabuhay kung tayo ay Kristiyano.

Ngayong panahon ng pandemic, hinihikayat tayong magmahal at magmahal sa mga may sakit at magmahal sa mga marhinalized o isinasantabi. Madalas magkatambal ang dalawang ito – being sick and being set aside. Kaya ang mabigat sa mga nagkakasakit ay hindi lang na masakit ang katawan o mahina na ang katawan, kundi pati na rin ang damdamin na napapabayaan sila at hindi napapansin. Kaya malaki ang insecurity ng may sakit at madali silang magtampo dahil nga sa damdamin na iyun, totoo man o hindi. Itong dalawang ito – physical pains and being set aside or the feeling of being set aside, ito ay tunay na nararanasan ng mga may sakit ng ketong, those who are sick with leprosy especially at the time of Jesus.

Narinig natin ang protocols na binigay ni Moses tungkol sa mga may sakit ng ketong sa ating unang pagbasa sa Aklat ng Levitico. Ang mga pari o mga saserdote ng mga Hudyo ang mga may tungkulin na mag-usisa kung ang isang tao ay may ketong o wala. Anumang sugat na namamaga, may singaw o nagbabago ang kulay ng balat ay maaaring i-diagnose na ketong. Hindi naman scientific ang kanilang pagsusuri, ngunit yan lang ang naabot nila noong panahon. At kapag napasyahan ng pari na may ketong ang tao, siya ay i-qua-quarantine. Ibig sabihin ihihiwalay sa iba. Nakakadiri ang kanyang sugat at hindi lang, nakakahawa pa.

May mga palatandaan upang malaman ng ibang tao na siya ay may ketong. Magsusuot siya ng sira at maduming damit. Hindi siya mag-aayos ng kanyang buhok. Tatakpan pa ang kanyang nguso. Kung sa atin man, magsusuot ng face mask at sisigaw ng madumi, madumi, kapag lumalapit ang mga tao sa kanya para siya layuan. At kung napalapit siya sa iba, siya’y babatuhin.

Kaya ang mga ketong ay may physical na karamdaman, may sugat na noon ay hindi nila alam paano pagalingin at may social isolation. Hindi siya maaaring manirahan na kasama ang iba. Kaya sa ating panahon madaling ihambing ang may ketong noon sa may coronavirus ngayon.

Si Hesus ay dumating upang magligtas. Bahagi ng kaligtasan ay ang pagpapagaling at ang pagre-restore ng relationships. Kaya sa ating ebanghelyo, narinig natin ang ginawa ni Hesus sa isang taong may ketong. Hinayaan niyang lapitan siya nito. Hinipo Niya ang tao. In a way, He allowed Himself to be contaminated. Pinagaling at inutusan na pumunta sa saserdote sa pari, ang pari ang magpapatotoo na wala na siyang ketong at pagkatapos ay mag-aalay siya ng sakripisyo, ng isang hayop na susunugin sa Diyos. Makababalik na siya sa community. Matatapos na ang kanyang social isolation.

Lumapit ang taong may ketong ng buong tiwala. Alam niya na hindi siya itataboy ni Hesus, that is why he dared to come close to Him. He also believed that Jesus has the power to heal him. Kaya ang sabi niya, “kung ibig po Ninyo,mapapagaling Ninyo ako.” Ang tanong lang ay, gusto ba ni Hesus na gamitin ang kapangyarihang ito? At napakaganda ang sagot ni Hesus, “I do will it. Be made clean.”

Kaya ito po ang magandang balita, hindi nilalayuan ni Hesus ang mga may sakit, mahihina, mga isinasang tabi. May kapangyarihan siya na magpagaling at ibig Niya na ang mga tao ay gumaling. At hindi lang upang sila’y gumaling.

At hindi lang upang sila’y gumaling. Tinaggap pa Niya ang pasakit na para sa atin. Inangkin Niya ang ating mga sugat at dahil sa sugat niya tayo ay gumaling. By His wounds we were healed.

Next Wednesday, we will start the season of Lent. And this is the message for us about the Season of Lent – how Jesus took our own sinfulness, our woundedness in order to heal us.

Sa ating panahon ngayon, maraming mga taong isinasang tabi at itinuturing na madumi. Nandiyan nga ang mga may COVID. Sa halip na damayan at kalingain, ang iba ay sinisisi pa, pasaway kasi at hindi maingat. At sila’y nilalayuan.
Nandiyan din ang mga may sakit ng HIV-AIDS. Pinagbibintangan na sila’y mga makasalanan.

Nandiyan din ang mga may mental illnesses. Sila’y tinuturing na mahina kaya bumigay ang kanilang kaisipan na may sapi ng msamang espiritu, na mga baliw. Sinisisi sila.

Itong being ostracized ay hindi lang naman nangyayari sa mga may karamdaman. Nandiyan yung mga pinagbibintangan na drug addict. Instead of seeing addiction as an illness, it is being criminalized. And not just criminalized, already just guilty and to be killed.

Napapakita natin ito sa pangkaramiwang naririnig natin. Bakit siya pinatay? Addict kasi. Teka muna, totoo bang addict siya? At kung addict siya, dapat bang patayin?

Ganon din ang nangyayari sa red-tagging. Porke ba iba lang ang papanaw niya at siya’y tumututol sa kalakaran, siya ay komunista na? at dahils a siya ay tinuturing na komunista, maaari nang hulihin? Maaari nang ipapatay?

So, we can stretch the mindset of ostracizing people. Jesus has come to bring healing and harmony. Ito ang pag-ibig na pinakita ni Hesus. Remember what he said, “Love one another as I love you.” This kind of love is not romantic love. But it is love and more demanding love because it is a love that heals, a love that breaks down barriers. Iyan po ang pagmamahal ng Sacred Heart.

Isa pang uri ng pagmamahal na ipinakita sa atin sa ating second reading. Sabi ni St. Paul, “Whether you eat or drink, whatever you do, do everything for the glory of God.” Paano ba natin gagawin ito? Paano ba tayo magbigay ng papuri sa Diyos? Nagbibigay tayo ng papauri sa Diyos kung hindi tayo galit at may sama ng loob. Bagkus sinisikap natin na masiyahan ang iba. Pinupuri natin at dinadakila natin ang Diyos kung ang kapwa ay iginagalang at binibigyan ng kasiyahan. At iyan po ang ginawa ni St. Paul. Nag-adjust siya sa iba. Hindi niya hinahanap ang kanyang kapakanan kundi ang kapakanan ng iba. His life was a real service of life of service. And he is trying to make people experience the good news that He is carrying. That’s why to the Jews, He became a Jew. To the Gentile he acted like a Gentile. To the weak, He became weak. Pag-ibig ito na hindi lang sa Valentine’s day ngunit sa araw araw. Sana ganyan din ang ating attitude – not to insist on our own way. Huwag igiit ang gusto natin ngunit kung ano ang ikasisiya ng iba.

So, love is dying to ourselves, to be in harmony with others. With this kind of love, we give joy to others and we give glory to God.
Nakita natin na mahigpit ang kaugnayan ng pag-ibig at buhay. At ang Valentine’s day ay February 14, at ang February is month of life, buwan ng buhay. Kaya magkaugnay ang buhay at ang pag-ibig. Kaya hindi tayo pwedeng masabing nagmamahal tayo na inaayawan natin ang buhay. That’s why contraceptive mentally is not love, it is selfishness. Just looking for one’s own self without any responsibility for life. Kaya ang tunay na pag-ibig ay nagbibigay buhay. Ito’y nagsisiskap na magbigay ng kagalingan at inclusiveness sa buhay hindi iniitsupwera ang iba. Hindi natin isasang tabi ang iba sa buhay natin at sa buhay ng community. Ang tunay na pag-ibig ay nagbibigay ng kagalakan sa iba at umiiwas sa anumang magbibigay ng galit o sama ng loob. Pero kahit na anong pagsisikap natin, nagkakaroon pa rin ng gusot sa ating mga relationships – mga di pagkakaunawaan, mga pagkakamali, mga bugso ng damdamin at iyan ay naranasan natin sa ating mga pamilya ngayong lockdown tayo. Kahit na anong magandang intensiyon, nagkakabanggan tayo, madalas hindi naman sinasadya. Kaya ang tunay na pag-ibig ay kailangan ng pagpapatawad at paghingi ng tawad. Without forgiveness, love will not flourish, pinakita sa atin yan ng Diyos that’s why His love for us is mercy. Kaya sinabi ni Jesus, “Be merciful as your heavenly Father is merciful. Love as your heavenly father loves.”

In this Mass, let us thank the Lord for having created us in His likeness. He has created us in love and in order to love. And love is the fullness of our being. Let us thank the Lord for all our loved ones, that we have others to love. Let us ask Him to expand our love not only to the lovable but to those who are sick, who are in need, those who are ostracized and set aside.

Sana sa lahat ng ginagawa natin, mabigyan natin ng papuri ang Diyos sapagkat ang lahat ay ginagawa natin sa Kanyang pangalan, sa pangalan ng pag-ibig.

Congratulations po sa inyo dito sa National Shrine of the Sacred Heart for celebrating the 45th anniversary of the foundation of this parish and of this shrine. Hingin natin po sa Sacred Heart, sa puso ni Hesus na matuto tayong totoong magmahal. Isang pagmamahal na nagpupuri sa Diyos at nakikiisa sa ating kapwa. (Archdiocese of Manila Office of Communications/RCAM-AOC)